Άρθρο του Νίκου Ανδρουλάκη στην Εφημερίδα των Συντακτών
Όταν τον περασμένο Δεκέμβριο ο πρόεδρος Τραμπ έλαβε την απόφαση να μεταφέρει την Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Ισραήλ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, δεν μπορεί παρά να γνώριζε πολύ καλά το τι θα ακολουθήσει. Ήταν δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα βίαιες συγκρούσεις θα ξεκινούσαν ξανά στα παλαιστινιακά εδάφη, κάτι που δυστυχώς συνέβη τις προηγούμενες μέρες.
Η έναρξη ενός νέου κύκλου αίματος στη Λωρίδα της Γάζας μπορεί να ήταν τελικά αναμενόμενη, δεν ήταν όμως αναπόφευκτη. Πολλές από τις πληγές που άνοιξαν τώρα στη Μέση Ανατολή έμοιαζαν να έχουν κλείσει κατά την περίοδο Ομπάμα, μιας και οι ΗΠΑ τηρούσαν αποστάσεις από τις ακραίες και τυχοδιωκτικές επιλογές της κυβέρνησης Νετανιάχου στο Παλαιστινιακό αλλά και πρωταγωνίστησαν στην επίτευξη της ιστορικής συμφωνίας για τα πυρηνικά του Ιράν. Στην εποχή Τραμπ όμως, οι ΗΠΑ όχι μόνο υποστηρίζουν άκριτα κάθε επιλογή της σημερινής ισραηλινής κυβέρνησης αλλά υιοθετούν και μια πανομοιότυπη διχαστική ρητορική, αποδίδοντας την ευθύνη για τις νέες ταραχές αποκλειστικά στην πλευρά των Παλαιστινίων. Με ανάλογο τρόπο λειτούργησε ο πρόεδρος Τραμπ και ως προς τη συμφωνία με το Ιράν, μιας και αποδέχθηκε πλήρως τις ενστάσεις του Ισραήλ και απέσυρε τις ΗΠΑ από τη συμφωνία.
Την ώρα που η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκεται απέναντι σε ιστορικές προκλήσεις, ο πρόεδρος Τραμπ ξοδεύει πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο προς τέρψιν του εκλογικού ακροατηρίου του, καθιστώντας τις ΗΠΑ έναν απρόβλεπτο παράγοντα στην περιοχή, ο οποίος και δεν μπορεί να αναλάβει πια κάποιο μεσολαβητικό ρόλο μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών. Αναπόφευκτα, το ιστορικό χρέος της διαμεσολάβησης υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης στην περιοχή πρέπει να αναληφθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί να…νίπτει τας χείρας της και να καλεί τις δυο πλευρές σε αυτοσυγκράτηση, η Ε.Ε οφείλει να αναλάβει μια δυναμική πρωτοβουλία διπλωματικής παρέμβασης στην περιοχή υπέρ της επαναφοράς των ηγετών του Ισραήλ και της Παλαιστίνης στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Εξάλλου, ο Ντόναλντ Τραμπ αμφισβητεί συνειδητά και συστηματικά τα όσα πέτυχε τις τελευταίες δεκαετίες η διεθνής διπλωματία. Η ανεπιφύλακτη στήριξη στις ακραίες επιλογές της κυβέρνησης Νετανιάχου έρχεται απλά να προστεθεί στην απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία του Παρισιού για το περιβάλλον, από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αλλά και σε μια γενικότερη διάθεση υποβάθμισης του ρόλου διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ. Κατά συνέπεια, η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην επιτρέψει την επιστροφή σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου θα επικρατεί, κυνικά και χωρίς αντίβαρα, η βούληση του ισχυρού.
Δεν μπορούμε να παραμείνουμε θεατές στη συνεχιζόμενη δολοφονία αμάχων. Δεν επιτρέπεται να αποδεχθούμε ως «κανονικές» τις εικόνες της ωμής βίας εναντίον γυναικών, εφήβων και μικρών παιδιών. Μια λογική ίσων αποστάσεων απέναντι σε μια τέτοια θηριωδία θα ήταν απόλυτα ασύμβατη με τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.
