Σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, είτε αυτές αφορούν πολέμους, φυσικές ή οικονομικές καταστροφές, είτε υγειονομικές κρίσεις όπως είναι η πανδημία της covid-19 που βιώνουμε, οι υφιστάμενες διακρίσεις εντείνονται ολοένα και περισσότερο. Έτσι, αν και η παρούσα πανδημία επηρεάζει όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, δυστυχώς αφήνει εντονότερα τα σημάδια της σε αυτούς που βρίσκει ήδη σε δυσχερέστερη θέση, και όσον αφορά το φύλο, επηρεάζονται εντονότερα οι γυναίκες.
Οι γυναίκες που αν και αποτελούν το 39% της παγκόσμιας απασχόλησης, αντιπροσωπεύουν ήδη το 54% των απωλειών θέσεων εργασίας. Καθώς ο ιός αύξησε τις ανάγκες φροντίδας για τις οικογένειες, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, οι γυναίκες που συγκριτικά επωμίζονται περισσότερο από τους άντρες αυτήν τη μη αμειβόμενη εργασία, κλήθηκαν να σηκώσουν το βάρος. Έτσι, η ήδη σε μεγάλο βαθμό χαμηλότερα αμειβόμενη και συχνά άτυπη και χωρίς ασφάλιση εργασία τους, καθίσταται σχεδόν 2 φορές περισσότερο επισφαλής από αυτή των αντρών λόγω της πανδημικής κρίσης. Ακόμα όμως και οι γυναίκες οι οποίες διατηρούν την εργασία τους, οδηγούνται είτε σε εξάντληση είτε σε επαγγελματική καθήλωση στην προσπάθειά τους να ισορροπήσουν τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις με τις οικογενειακές, την τηλεργασία τους με την τηλεκπαίδευση των παιδιών και τη φροντίδα της οικογένειας.
Η ανάγκη διατήρησης των θέσεων εργασίας, δεν εκπορεύεται μόνο από βιοποριστικούς λόγους, αλλά και από το γεγονός ότι τυχόν απώλειά τους θα έχει άμεσες συνέπειες στην οικονομική ανεξαρτησία τους, κάνοντας τες πιο ευάλωτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία 20 χρόνια, το ποσοστό συμμετοχής των γυναικών στην εκπαίδευση στις αναπτυσσόμενες χώρες είχε σημειώσει μία ραγδαία αύξηση. Η πανδημία απειλεί την πρόοδο που είχε επιτευχθεί και ένα πισωγύρισμα θα υπονομεύσει την παρουσία τους στην οικονομική και κοινωνική ζωή μακροπρόθεσμα.
Δεν μπορούμε ακόμα να παραβλέψουμε το γεγονός ότι, τα παρατεταμένα και επαναλαμβανόμενα lockdown αύξησαν τα περιστατικά έμφυλης ενδοοικογενειακής βίας, όχι μόνο γιατί τα θύματα αναγκάστηκαν να μείνουν σε καθεστώς περιορισμού με τους θύτες τους, αλλά και γιατί περιορίστηκε η δυνατότητά τους να αναζητήσουν κοινωνικές υπηρεσίες υποστήριξης.
Δεν πρέπει όμως να παραμείνουμε θεατές. Οφείλουμε με όλες μας τις δυνάμεις να επουλώσουμε τις πληγές της πανδημικής κρίσης στον κοινωνικό ιστό, να καταστίσουμε τις γυναίκες ισότιμες και ικανές να διατηρήσουν τον έλεγχο της ζωής τους.
H θέσπιση μέτρων διαφάνειας στις αμοιβές, που πρότεινε την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι ένα πρώτο αλλά αναγκαίο βήμα γεφύρωσης του μισθολογικού χάσματος μεταξύ των φύλων στην ΕΕ. Επιπλέον, πολιτικές που θα λαμβάνουν υπόψιν την ισοκατανομή φροντίδας των παιδιών μεταξύ των συντρόφων, περισσότερες θέσεις στην προσχολική εκπαίδευση και υποστήριξη στον καιρό της πανδημίας, είναι εξίσου αναγκαίες, ώστε να εξασφαλίζεται όχι μόνο η δίκαιη πρόσβαση στην αγορά εργασίας αλλά και να ενθαρρυνθεί η γυναικεία επιχειρηματικότητα.
Είναι στο χέρι μας να ανατρέψουμε προκαταλήψεις και στερεότυπα σχετικά με το ρόλο των γυναικών στην εργασία, την επιχειρηματικότητα, την πολιτική και εν γένει στην κοινωνία. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη, δημοκρατία και ισότητα, χωρίς μας να είμαστε όλοι σε θέση να απολαμβάνουμε πραγματικά ίσα δικαιώματα.
